Stary cmentarz

Trzy lata później w dniu 19 lutego 1867 roku został mianowany – przez hrabiego Gołuchowskiego podczas reorganizacji zarządu krajowego – tymczasowym lekarzem powiatowym w Lesku. Do jego obowiązków jako lekarza miejskiego należał nadzór nad sanitarną działalnością powierzonych mu gmin i koncesjonowanie zatrudnień lekarskich w okręgu. Po dwóch latach pracy w Lesku uzyskał w Krakowie stopień doktora chirurgii i magistra położnictwa. Był jednym z najpracowitszych lekarzy. Po osiedleniu się w Lesku wstąpił do Komisji fizjograficznej Towarzystwa Nauk, dokąd regularnie wysyłał spostrzeżenia z obserwacji meteorologicznych. Od 1867 roku należał również do członków korespondentów Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego, a od 1868 do Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich. Obok licznych zajęć lekarskich i urzędowych nie zaniedbywał pracy na polu naukowym, nadsyłając liczne swe prace do Przeglądu lekarskiego. On też jako jedyny spośród lekarzy urzędowych galicyjskich czuł obowiązek i potrzebę ogłaszania materiałów do statystyki lekarskiej krajowej, gdzie umieścił szereg sprawozdań odnoszących się do stanu zdrowotnego mieszkańców Leska (Powiat liski w r.1867 i 1868 pod względem lekarsko-statystycznym w: Przegląd lekarski z r.1869, nr 5 i nast., tudzież nr 29 i nast.): „Spostrzeżenia sądowo-lekarskie, które w tymże roku ogłosił, uległy wprawdzie w tem piśmie ostrej krytyce, niemniej jednak zasługiwały, zdaniem naszem, na ocenienie bardziej pobłażliwe. Świeżo w pamięci mamy przypadek sądowo lekarski odesłany w roku zeszłym do superarbitrium wydziału lekarskiego, w którym śp. Mamczyński bardzo trafnie zbija przypuszczenie samobójstwa przez powieszenie, dowodząc, że prawdopodobniejszem było otrucie i pośmiertne powieszenie. Był to przypadek nader pouczający, którego jednak nie ogłosił, zapewne zrażony poprzedniemi krytykami”. Jego nekrologi – zarówno w Gazecie Narodowej, jak i w Przeglądzie Lekarskim ukazują go jako człowieka z gorliwością i oddaniem niosącego pomoc potrzebującym: W dniu 22 marca 1871 zmarł w Lesku Ignacy Mamczyński, Krakowianin, dr medycyny i chirurgii, magister położnictwa, lekarz powiatowy, członek komisji fizjograficznej krakowskiej, Towarzystwa lekarzy galicyjskich, przeżywszy lat 36. Zmarły był starszym bratem śp. Mikołaja Mamczyńskiego, budowniczego i asystenta szkoły technicznej krakowskiej, zmarłego w kwiecie wieku w dniu 11. Czerwca 1869 r. Śp. Ignacy Mamczyński padł ofiarą swojego poświęcenia niosąc gorliwą pomoc współbraciom swoim, zaraziwszy się bowiem tyfusem, w 18tym dniu swojej choroby, z wielkim żalem wszystkich znajomych i okolicznego obywatelstwa Bogu ducha oddał. Pokój jego popiołom, a cześć pamięci!...” Podczas objazdów urzędowych z powodu zjadliwej epidemii tyfusu (lub duru czy też durzycy wg ówczesnego słownictwa), w krótkim czasie zmarło również dwóch lekarzy naszego powiatu: chirurg Freund i doktor Rodzoń (zob. Przegląd lekarski nr 8 i 10 z 1871 r.).  Dodać tylko trzeba, że Ignacy Mamczyśki według rachunku miał lat 34 i odszedł pozostawiwszy wdowę bezdzietną. Mimo, że zmarł z powodu epidemii, nie został pochowany w części cmentarza do tego przeznaczonej. Jako zasłużony obywatel naszego miasta spoczywa przy głównej alei, niedaleko od wejścia, obok grobu śp. Heleny Grott. Był wspaniałym obywatelem Leska, z oddaniem i zaangażowaniem służąc jego mieszkańcom.

Cytaty z: Gazety Narodowej nr 131 z 12.IV 1871 oraz Przeglądu Lekarskiego nr 20 z 20.V 1871 i nr 15 z 13.IV 1872